Czy to ou?

[kuropatwa]

Witam,
od dłuższego czasu szukałam odpowiedzi, co jest ze mną nie tak. Niedawno znalazłam definicje osobowości unikającej - pasuje jak ulał. Nawiązywanie znajomości to piekło, nie jestem w stanie odezwać się przy większej grupce ludzi, szczególnie, jeśli nie znam ich zbyt dobrze, mam wieczne poczucie, że jestem gorsza i wszyscy ze mnie drwią. Znajomych nie mam prawie wcale, nie wychodzę na dwór, siedzę tylko w domu i tu czuje się bezpiecznie - każde wyjście do szkoły to udręka. Miesiąc temu zaczęłam uczęszczać do LO - nowa szkoła, nowi ludzie - i czuję się tam okropnie. Nie jestem w stanie nawiązać najmniejszego kontaktu, unikam wszystkich jak umiem. Po prostu przeraża mnie wizja rozmowy, zapoznawania się, wtrącania między ludzi, którzy się znają. Moje pytanie to czy mam to brać na serio? Czy z tego wyrosnę (mam w końcu dopiero 16 lat)? Na większości forów ludzie zbywają, mówią, że nastolatki mają różne etapy w życiu i trzeba to przeczekać. Tylko, że to utrudnia mi normalne funkcjonowanie i sprawia, że czuję się obrzydliwie. Potrzebuję kontaktu z ludźmi, ale nienawidzę go nawiązywać. Jestem bardzo samotna Czy udać się do specjalisty czy poczekać kilka lat, aż minie? (Boję się, że jeśli będę czekać to to się tylko pogłębi i zamiast uspokoić się, będzie tylko gorzej ) Pozdrawiam.

[BlankAvatar]

trudno powiedzieć czy to OU (poza tym jesteś trochę młoda)

Co do tego czy samo przejdzie: wiadomo, że w tym wieku, kiedy człowiek staje się dorosły, ale jeszcze nie jest w pełni uformowany, to może mieć problemy z samookreśleniem siebie i swojego stosunku wobec innych ludzi czy miejsca w grupie; takie kształtowanie się osobowości musi być stresujące, tym bardziej, że brak drogowskazów (nikt nie przechodził dwa razy przez proces dojrzewania).

Pytanie, które musisz sobie zadać, to czy trudności wynikające z dojrzewania przekroczyły próg Twojej wytrzymałości i czy sama nie potrafisz odnaleźć rozwiązania - jeśli odp. brzmi tak, to według mnie możesz jak najbardziej szukać pomocy (choćby z najbardziej oczywistego powodu -to jest- że masz prawo sobie pomóc).

Inną kwestią jest to jak podejdziesz do tej pomocy? Załóżmy, że zdecydujesz się iść do specjalisty i i za jakiś czas dostaniesz jakąś diagnozę. Czy będziesz potrafiła potraktować tę diagnozę jako wskazówkę w jakim kierunku podążyć, by sobie pomóc czy raczej jako "dowód" na to, że jesteś gorsza i tym bardziej powinnaś unikać ludzi?

[kuropatwa]

Pytanie, które musisz sobie zadać, to czy trudności wynikające z dojrzewania przekroczyły próg Twojej wytrzymałości i czy sama nie potrafisz odnaleźć rozwiązania - jeśli odp. brzmi tak, to według mnie możesz jak najbardziej szukać pomocy (choćby z najbardziej oczywistego powodu -to jest- że masz prawo sobie pomóc).

Nie powiedziałabym, że te trudności wynikają z dojrzewania - nie widziałam jeszcze żadnej osoby w moim wieku, z którą byłoby aż tak źle Zdecydowanie to wszystko przekracza moje możliwości i męczy mnie psychicznie.

Czy będziesz potrafiła potraktować tę diagnozę jako wskazówkę w jakim kierunku podążyć, by sobie pomóc czy raczej jako "dowód" na to, że jesteś gorsza i tym bardziej powinnaś unikać ludzi?

Jeżeli dostanę diagnozę i będzie jakaś możliwość, że z tego wyjdę, zrobię to, co trzeba Po prostu chcę żyć normalnie.

Dzięki za odpowiedzi BlankAvatar i Elfka!

[Thomas2]

Dojrzewanie to raczej wiek gdzie sie myśli o seksie i tym tematem może byc powodowana niesmiałość czerwienienie, a nie np. strachem przed ludźmi wogóle jesli takie cos jest i trwa przewlekle wskazuje na stan chorobowy

[Borewicz_incognito]

Jesteś jeszcze bardzo młody, więc im szybciej zaczniesz coś robić w kierunku "naprawy" swojej osobowości, tym lepiej. Na początek psycholog, najlepszy w Twoim mieście, on poprowadzi Cię dalej.